Kahve Telveleri 1
Kocaman dünyanın içinde kendi küçücüktü ama etrafında ondan da küçüklerini görmüştü. Kafasını kaldırdığında önce ürktü ama aşağı bakınca minicik yürüyen şeyleri görmüştü. İçi biraz rahatladı. Etrafına bakındı gözleri hala yarı açıklıkta görüyordu. Kendi boylarında bir şeyler aradı. Bir sürü şey gördü ama hiçbiri kendine benzemiyordu. Ayaklanmaya çalıştı, bacakları sanki yeri keşfediyormuş gibi boşluğa basar haldeydi. Doğruldu ama olduğu gibi yine aynı yere yığıldı.
Kimdi, neydi bilmiyordu. Sonra kendini incelemeye koyuldu. Ayakları vardı. Burnunu keşfetti en iyi o çalışıyordu çünkü. Havayı koklamaya başladı. Biraz daha doğrulmaya çalıştı. O esnada uzaktan ona doğru gelen bir şey fark etti. İçgüdüsüyle saklanmaya çalıştı. Zaten o kadar küçüktü ki saklanmasa bile kimse onu göremezdi.
Yedinci denemesi biraz daha başarılı olmuştu. Yalpalasa da ayakta durmayı başarmıştı. İçinde bir şeyler eksikti. O bilmese de karnı acıkmıştı. Etrafında yürüyen küçük şeylere baktı ve bir çırpıda ağzına attı onları. Sonra biraz daha, biraz daha. Az da olsa karnı doymuştu. Gözleri artık biraz daha açılıyordu. Kocaman bir demir kutunun yanında duruyordu. Kim getirmişti onu buraya ve niye?
Biraz hareket eder halde yürümeye başladı. Küçücük adımlarla küçücük bacaklarıyla.
Annesinin terk ettiği küçük yavru kedi kendi gibi minik bir kız çocuğunun ellerinde buldu kendini. Kendinden büyük olsa da burnu kokusunu sevmişti. Yediği küçük şeyler geldi aklına karıncalar. Bir an tereddüt etti bu da beni yer mi diye. Ama o minik eller onu okşuyordu. Göğsüne bastırmış bir yerlere koşturuyor Anne diye bağırıyordu. Nereye gittiğini bilmiyordu ama zaten nereden geldiğini de bilmiyordu…
içimdekiler 